Ik heb twee dochters, één van 16 en één van 18 en ik ben er altijd op gebrand geweest dat zij mogelijkheden hadden, wél toegang hadden tot het leven wat voor mij buiten zicht was. Ik had werkelijk geen idee toen ik een puber was hoe je moest socializen, hoe je aan een baantje kwam, vriendinnen, een vriendje. En boven alles had ik er geen idee van hoe ik mij ergens op mijn gemak zou kunnen voelen, deel van een groep, tevreden, prettig, gelukkig. Ik heb mij altijd afgevraagd waarom ik oninteressant was, waarom mensen niet met mij wilden. Nu weet ik dat het te maken had met het feit dat ik waarschijnlijk behoorlijk "aspergated" was en nu realiseer ik mij dat ik in een gezin opgroeide met mensen die de subtiele rijkdom van mijn persoonlijkheid
niet konden zien. Letterlijk niet konden zien. Ik heb altijd het gevoel dat ik alles uit de kast moet halen om mensen te blijven boeien. In mijn optiek kunnen ze zo van het een op het andere moment weglopen en dat is mij inmiddels ook een aantal keer gebeurd.Ik lees nu:
Leaving loneliness: a workbook
Building relationships with yourself and others
David S. Narang
http://www.amazon.com/Leaving-Lonelines ... vid+narang
Ik lees vaak in het Engels omdat op een of andere manier de taal mij heel erg aanspreekt. Ik worstel met eenzaamheid, dat is wel duidelijk. Dit boek gaat op een makkelijk manier in op de "attachment theory", de verschillende stijlen van hechting. Nu heb ik daar wel meer boeken over gelezen, maar dit een toegankelijk, praktisch boek. Er zijn drie stijlen van hechten, de veilige hechting, de angstig/ambivalente hechting en de vermijdende hechting.
Als je bij een autist bent opgegroeid ben je waarschijnlijk niet veilig gehecht of je (andere) vader/moeder moet daar gezorgd hebben. Meestal heeft die ook te lijden gehad onder het autisme van de partner vooral als er geen diagnose was. Het hangt ervan af hoe je ouders waren in contact of je angstig/ambivalent of vermijdend gehecht bent. Daar ga je mee de wereld in. Ikzelf denk dat ik angstig/ambivalent gehecht ben, ik en namelijk altijd nog zorgelijk bezig met mijn relaties, de ene dag kan het heel erg goed voelen, de andere dag ben ik doodongerust dat de ander weggaat. Ik kan ook heel afstandelijk zijn op zijn tijd, ik denk dat opgroeien bij een autist misschien wel zorgt voor een combinatie van beide stijlen. Wat het voor ons extra moeilijk maakt, is dat wij ook nog eens te maken hebben met de onbegrijpelijke manier van doen van een autist, waar we aan gewend zijn geraakt. Dus naast problemen met onze hechting hebben wij ook problemen met niet weten wat normaal is.
Het boek bestaat uit 5 hoofdstukken, een introductie en een conclusie. In hoofdstuk 1 wordt je hechtingsstijl ontrafeld, in hoofdstuk 2 en 3 worden activiteiten aangeraden voor de twee "niet veilige" hechtingsstijlen. In hoofdstuk 4 komt veilige hechting aan bod en hoe je de schade voor jezelf kunt beperken/herstellen. Hoofdstuk 5 geeft je aanwijzingen hoe je je open kunt stellen voor relaties met anderen. Wat mij zo aanspreekt is het praktische van het boek, ik zit namelijk altijd verlegen om oplossingen en dat het voor mij tot de kern wordt teruggebracht: opgroeien bij autist heeft gevolgen voor je hechting en daardoor ervaar je zoveel problemen in je leven. Buiten de specifieke onbegrijpelijkheid van deze wrede truc van de natuur: een andere bedrading oftewel: autisme.
), maar het gaf mij in ieder geval een goed beeld over hoe autisme, als genetische aanleg, ook als reactie op vroeg-geboorte trauma kan dienen. Ze beschrijft de fyisiologische symbiose tussen moeder en baby, maar ook wat er gebeurt als de fysiologische symbiose niet van nature omgezet wordt in autonomie-ontwikkeling bij het kind, maw als er geen psychologische scheiding komt tussen moeder en baby.
)